نظام رفاهی که در فرانسه با نام حمایت اجتماع شناخته می‌شود، از دستگاه‌های مختلفی تشکیل شده
که وظیفه آن‌ها حمایت از افراد در برابر عواقب اقتصادی مخاطرات اجتماعی (از قبیل
بیماری، کهولت سن و بیکاری) است. دولت فرانسه سالانه 500 میلیارد یورو صرف برنامه‌های
رفاهی می‌کند. رقمی که بیش از 30 درصد تولید ناخالص داخلی این کشور را تشکیل می‌دهد.
از این نظر (نسبت هزینه برنامه‌های اجتماعی به تولید ناخالص داخلی) فرانسه رتبه
اول را بین دولت‌های رفاه جهان دارد. دولت فرانسه در آغاز کار نظام رفاهی خود
بیشتر از نظام بیسمارک (بیمه کارگری) الگو گرفت تا از نظام پیشنهادی بوریج که بر
همبستگی گسترده اجتماعی تأکید داشت. در طول زمان، این همبستگی در نظام فرانسه به
وجود آمد اما پایه و اساس آن بر مبنای بیمه باقی ماند. نظام
رفاه اجتماعی فرانسه امروز با وجود مخالفت‌های گسترده، در حال تبدیل به نظامی
فراگیر است که همه شهروندان را تحت حمایت خود قرار می‌دهد. این نظام در آغاز کار،
به شکل بیمه‌ای اجتماعی طراحی شده بود که به کارگرانی که حق بیمه پرداخت می‌کردند
و خانواده‌هایشان منحصر می‌شد.سهمی نیز برای کارگران بیکار و کسانی که حق بیمه
پرداخت نمی‌کردند در نظر گرفته شده بود که در شرایط فوق‌العاده پرداخت می‌شد.
سازمان مدیریت تأمین‌اجتماعی در سال 1945 و به هدف گسترش پوشش حمایتی تأمین‌اجتماعی
برای تمام ساکنین کشور تأسیس شد. از این تاریخ تمام اتباع فرانسوی، چه شاغل و چه
بیکار مشمول برخورداری از استاندارد حداقلی زندگی شناخته شدند. از سال 1946 نیز حق
عائله‌مندی به تمام جمعیت کشور تخصیص داده شد. از سال 1956 حداقل حقوق بازنشستگی
برای تمام افراد، حتی آن‌هایی که حق بیمه را پرداخت نکرده‌‌اند در نظر گرفته شد.
بیمه خدمات درمانی از سال 1978 با تصویب قانون بیمه شخصی در زمان بیماری، و از
1999 با قانون بیمه سلامت همگانی فراگیر شد و تمام اتباع فرانسه را در بر گرفت. از
سوی دیگر، برای تأمین امکانات حداقلی زندگی، و برای پیشگیری از محرومیت اجتماعی
افراد، حداقل حقوق برای تمام افراد در معرض آسیب در نظر گرفته شده است.
